hugs... hugs...
Ég lenti fyrir skemmstu í áhugaverðri umræðu um samskipti kynjana á netinu, eða netvæðingu einkalífsins eins og ég kýs að kalla þennan málaflokk í heild sinni. Staðreyndin er sú að í dag er hægur vandi að stunda nær öll sín samskipti við hitt kynið, eða hið sama ef svo ber undir, á netinu. Ef ég vel þá leið þarf ég einfaldlega að skrá mig á einhverja einkamálasíðuna, undir dulnefni ef ég kýs svo. Þar get ég vinsað úr ógrynni misfagurra samskiptamáta við aðrar manneskjur og komist í nánari kynni við. Þaðan liggur leiðin inn á spjallforrit þar sem ég get stundað net-spjall, net-stefnumót, net-kynlíf, net-samband og hvað annað sem ég kýs, jafnvel gæti ég skellt mér á net-fyllerí með einhverjum. Og það allra besta er að engu skiptir hvar í heiminum viðkomandi er.
En þessi umræða var nú ekki kveikjan að þankagangi mínum að þessu sinni. Heldur og ummæli sem vinkona mín kom með nú á allra síðustu dögum. Hún hefur eins og svo margir nýtt sér tæknina til að komast í kynni við einstaklinga af hinu kyninu og margfalda þannig möguleika sína á að finna einhvern álitlegan til að verja tíma sínum með í framtíðinni. Nýverið hitti hún vænlegan kost, og það ekki í gegnum netið - heldur í gegnum aðra vinkonu, sem telja má víst fremur fornfálegt þessa dagana.
Upplifun hennar var alveg ný af nálinni og svo að henni þótti efni til að deila með mér... í fyrsta sinn var hún að upplifa gildi snertingar og nándar, án tillits til "kynlífs" eins og flestir vilja túlka það. Það kom á mig við að heyra þetta, umrædd vinkona mín hefur jú verið í samböndum til lengri tíma og því þótti mér hið sjálfsagðasta mál að hún hefði upplifað gefandi samvistir við sína félaga og maka. En þarna rann upp fyrir mér að mikill fjöldi fólks upplifir ekki þá gefandi tilfinningu sem nándin veitir og hefur jafnvel aldrei gert.
Sjálf get ég ekki hugsað mér samvistir við félaga eða maka án nándar og samband er í mínum huga eitthvað sem báðir eru tilbúnir að vinna að, hreinskilin og nærandi samskipti tveggja einstaklinga með gagnkvæmri virðingu og tilfinningalegum tengslum, snertingu og nánd.
Mitt í netvæðingu einkalífsins held ég að þess verði að gæta að tapa ekki með öllu af persónulegum samskiptum og augnablikum sem gera samvistir tveggja einstaklinga að sambandi. Á síðasta ári rakst ég á litla bók sem mig langar að mæla með fyrir alla sem eru að velta fyrir sér eiginleikum sambanda. Þessi bók vekur manni umhugsun hvort heldur í sjálfskoðun, vangaveltum um lífið og samskipti, eða sem ágætis mælikvarði á það hvort sambandið sem maður er í sé það nærandi samband sem leitað er.
Bókin góða fæst víða í bókabúðum:
Barbara De Angelis, Ph.D. Sönn augnablik elskenda. Útgefin af Leiðarljósi ehf. í þýðingu Guðrúnar G. Bergmann.
Munið að brosa, það kostar ekkert og getur bjargað degi þess sem móttekur það. Bros gefur kærleik og sá sem gefur kærleik er líklegri til að móttaka kærleik :)
